Sztuki piękne są po to, żeby wychować i wykształcić człowieka jako człowieka, żeby niepostrzeżenie u wszystkich i w sposób jak najbardziej łagodny i skuteczny usunąć, odrzucić od siebie i społeczeństwa to, co jest w nim zwierzęce, — w przeciwnym razie są one tandetą.

Dzieła sztuki na równi z dziełami przyrody, są tym piękniejsze i tym bardziej zachwycające, im bardziej podporządkowują się prawom ścisłym.

Nie ma nic smutniejszego i bardziej zniechęcającego niż szczęście, co przyszło za późno.

Im człowiek bardziej staje się podobnym do Boga, tym jest szczęśliwszym. A podobniejszym do Niego jest ten, który ukochał jedną mrówkę, niż ten, który znienawidził cały świat.

Nigdy nie będzie szczęśliwy, kto dręczy się tym, że ktoś inny jest bardziej szczęśliwy.

Im prawdziwsza jest prawda, tym bardziej kaleka nam się wydaje.

Im bliżsi jesteśmy chwili szczęścia, tym bardziej niepokoi nas jego ułuda.

Człowiek miłujący spokój jest bardziej potrzebny niż mędrzec.

Nic bardziej zgubnego, jak żyć w cieniu sławy. Człowiek gaśnie.

Człowiek współczesny jest bardziej wrażliwy na działanie miłości niż siły.

Serca kobiece pragną miłości bardziej niż męskie, ale honor powściąga pożądanie. Miłość pozostaje koroną szlachetnej kobiety. Powiadają, jedna noc rozbroi niechęć kobiety do łoża mężczyzny.

Serce zajęte miłością, podobne jest do powierzchni wody mocno wzburzonej; która tylko sama sobie zostawiona, naturalnym sposobem może odzyskać spokojność i jasność; wszystkie inne środki bardziej by ją jeszcze wzburzyły.

Kiedy religia nakazuje poniechanie pracy, winna mieć wzgląd bardziej na potrzeby ludzi niż na wielkość istoty, którą czci.

Być może powinienem stworzyć nową religię, która pomogłaby ludziom wyzwolić się z ograniczeń fizycznych i psychicznych i poczuć się bardziej wartościowymi, zamiast wpajać im od dzieciństwa poczucie winy i obarczać brzemieniem grzechu pierworodnego. Religia również nie powinna być narzucana komukolwiek, żadnej grupie ludzi.

Im bardziej kochamy przyjaciół, tym mniej im schlebiamy.