Wszystkie cierpienia pochodzące z zewnątrz są niczym w porównaniu z ciemną nocą duszy.

Ludzie nie skarżą się na cierpienia, lecz na autorytet, który ich przewyższa, trzyma w garści i sprawia, że cierpią.

Nie ma takiego cierpienia ciała, które nie mogłoby być wykorzystane przez duszę.

Wśród największego cierpienia ma się tę rozkosz, że się jest zdolnym do niego.

Cierpienia moralne przerastają cierpienia fizyczne o całą przepaść, jaka istnieje między duszą i ciałem.

Cierpienia stanowią łańcuch, a zarazem wątek naszego żywota.

Nie ma cierpienia, którego by nie złagodził kwadrans lektury.

Dar cierpienia to rozszerzenie horyzontu, bardziej wszechstronne wnikniecie w to, czym jest życie i czym są żyjące istoty.

Kiedy się już przecierpi wszystko swoje, trzeba jeszcze przecierpieć cierpienia swoich dzieci. To znaczy właśnie - być matką. Być ugodzonym w swoich dzieciach - to największe cierpienie.

Ból może być przyczyną cierpienia, ale nie jest cierpieniem. Cierpienie jest bowiem uczuciem i wrażeniem.

Człowiek nie może pozbyć się cierpienia i nie wie nawet, czy po śmierci będzie od niego wolny.

I w tym tkwi sedno cierpienia, że świat wyrzeka się ludzi uwięzionych.

Często cierpienia dają ludziom pouczenie.

Możemy się uleczyć z cierpienia, tylko przeżywając je do końca.

Cała nasza działalność zdąża do tego, aby uwolnić się od cierpienia i niepokoju.