Cnota jest w sercu, a nie gdzie indziej.

Pierwsze zasady moralności tworzą się w interesie jednostki, toteż prawdą jest w tym względzie, że cnota to roztropność zastosowana do obyczajów. Jednakże cnota we właściwym sensie słowa rodzi się w stosunkach człowieka z innymi ludźmi; człowiek jest mądry dla samego siebie, a cnotliwy wobec bliźniego.

Cnota wiarę, a wiara dobrą cnotę rodzi.

Cnota nie daje szczęścia, ale uczy, jak z niego korzystać, gdy się je ma.

Cnota jest jedynie oznaką braku rozumu. Kobieta pokrywa cnotą brzydotę moralną — jak hiszpańska królowa zwiotczałą pierś suknią pod szyję.

Bogactwa nigdy nie dały cnoty, ale cnota nieraz dała bogactwa.

Cierpliwość nie jest cnotą rewolucjonistów.

Bogactwa nigdy nie dały cnoty, ale cnota nieraz dała bogactwa.