Jeśli chce się demokracji, trzeba pogodzić się z odrobiną nieudolności.

To prawda, że w demokracji lud robi jakoby to, co chce: ale wolność polityczna nie polega na tym, aby robić to, co się chce. W państwie, to znaczy w społeczności, w której są prawa, wolność może polegać jedynie na tym, aby móc czynić to, czego się powinno chcieć, a nie być zmuszonym czynić tego, czego się chcieć nie powinno.

W demokracji panuje większość, a w kościele prawda. Biskup nie musi być ponownie wybierany, dlatego może mówić prawdę.

Nie ma demokracji bez oficjalnych konfliktów - wyrzekanie się konfliktowości to grób demokratyzmu.

W demokracji większość wysiłków wszystkich partii idzie na udowodnienie, że inne partie nie potrafią rządzić. A przecież to oczywiste.

Głosowanie wcale nie oznacza demokracji: oznacza liczenie głosów.

W demokracji mówisz to, co ci się podoba i płacisz tyle, ile od ciebie żądają.

Nie może być demokracji bez określonych reguł. Wolność nie znaczy, że można poruszać się po niewłaściwej stronie ulicy.

Początki demokracji wyrosły na wierze, że jeśli ludzie w pewnym sensie są równi, to są równi we wszystkim.

Sejf demokracji otwiera sią nie na hasło, a na tchnienie prawdy.

W demokracji wolno głupcom głosować; w dyktaturze wolno głupcom rządzić.

Jeśli chce się demokracji, trzeba pogodzić się z odrobiną nieudolności.

Zasada demokracji psuje się nie tylko wówczas, kiedy znika duch równości, ale i wówczas, kiedy się rozpleni duch nadmiernej równości i kiedy każdy chce być równy tym, których wybrał sobie, by mu rozkazywali.

Wielką zaletą przedstawicieli jest to, iż są oni zdolni do roztrząsania spraw. Lud zgoła nie nadaje się do tego; jest to jedna z wielkich wad demokracji.

Nie sposób bronić demokracji demokratycznymi metodami.