Dobroć, która nie jest bezgraniczna, nie zasługuje na to miano. Jak bardzo trzeba być mądrym, by zawsze być dobrym!

Dobroć, która nakłada sobie granice, nie zasługuje na miano dobroci.

Dobroć nie może wypływać ze słabości, tylko z potęgi.

Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości.

Dobroć jest wtedy, gdy się cicho robi to, o czym inni głośno mówią.

Nie ma lepszego sposobu pobudzenia dobroci w ludziach, niż traktować ich tak, jakby byli dobrymi ludźmi.

Nieroztropna dobroć może przemienić się w zło dla dobroczyńcy.

Dobroć jest największym skarbem ludzkości, lecz dopiero dobroć i rozum tworzą człowieka, a wzbogacone o talent — prawdziwego artystę.

Dobroć jest cichym czynieniem tego, o czym inni głośno mówią.

Dobroć to jedyny możliwy motor życia.

Najwyższa dobroć podobna jest wodzie. Dobroć wody polega na tym, że przynosi ona korzyści dziesiątkom tysięcy rzeczy, mimo że z nikim nie walczy.

Dobroć jest czymś bardzo prostym: być zawsze do dyspozycji drugich, nigdy nie szukać samego siebie.

Dobroć serca jest tym, czym ciepło słońca: ona daje życie.

Pochylamy się przed inteligencją, klękamy zaś przed dobrocią.

Kiedy trwonisz czas, gardzisz darem Boga, chwilą, którą On, w nieskończonej Swej dobroci, powierza twojej miłości i szlachetności.