Dla jednych życie zaczyna się po czterdziestce, dla innych dopiero po setce.
Człowieka tak bardzo pochłaniają myśli i plany na przyszłość, że przypomina sobie o życiu dopiero wtedy, gdy jego dni na ziemi są policzone. Ale wówczas na wszystko jest już za późno.
Miłość zaczyna się rozwijać dopiero wówczas, gdy kochamy tych, którzy nie mogą się nam na nic przydać.
Dopiero żyć zaczniesz, gdy umrzesz kochając.
Czas przeznaczony na życie jest niczym. Czymś jest dopiero to, co człowiek zrobi z owym czasem. Sami musimy nadać swemu życiu sens, gdyż sens ów nie towarzyszy życiu automatycznie.
Wolnym jest się dopiero wtedy, kiedy nie ma się już po co żyć.
Człowiek dopiero wtedy jest szczęśliwy, gdy może służyć, a nie wtedy, gdy musi władać. Władza imponuje tylko małym ludziom, którzy jej pragną, by nadrobić swoją małość. Człowiek naprawdę wielki, nawet gdy włada, jest sługą.
Dopiero po stworzeniu świata powstało mnóstwo niestworzonych rzeczy.
Dopiero w chwili, gdy nadejdzie śmierć będę wiedział niezbicie o co chodzi.
Dopiero żyć zaczniesz, gdy umrzesz kochając.
W sztuce dopiero nadmiar realności stwarza jej pozór.
Człowiek dopiero zauważa szczęście, jeśli je straci!
Prawdziwą radość można tu sobie przygotować, ale uzyskać ją można dopiero w przyszłym życiu.
Dopiero przy końcu roboty można poznać, od czego trzeba było zacząć.
Tego samego chcieć i tego samego nie chcieć - oto jest dopiero przyjaźń.