Uśmiech to bodaj najkrótsza droga do drugiego człowieka.

Człowiek niesie w sobie zupełnie odmienny świat, niezrozumiały do końca dla kogoś drugiego.

Jeżeli wszystkie światy krążą w swojej przestrzeni w takim rządku, że jeden drugiego nie uszkadza, wnieść wypada, i ludzie przyjdą do tego przez uporządkowanie swoich uczt i swoich rozmyślań.

Na teatrze tego świata jedni uczą się swej roli; drudzy ją grają bez przygotowania; w jednym i drugim razie własny każdego interes jest suflerem.

Czasem myślę o Tobie: „zapomniał", lecz nadzieja wciąż w sercu mym trwa. Drugiej takiej nie znajdziesz na świecie, kochającej, cierpliwej jak ja.

Historia literatury jest cmentarzyskiem tekstów ongiś popularnych i wielbionych. Nieśmiertelność zdobywają sobie nieoczekiwanie utwory drugiego czy trzeciego rzutu. Czasem jakiś żart, jakaś błahostka.

Szczęście jest jak wstawiona szczęka! Pasuje tylko do jednego człowieka. Drugiemu na nic.

Szczęściem jednego człowieka jest drugi człowiek.

Kto troszczy się o drugich, nie ma czasu, by się zestarzeć.

Szczęśliwy jest, kto siał, używał i rozdawał; nieszczęśliwy, kto uzbierawszy umarł i nie użył ani dał drugiemu.

Serca kobiet są jak owe sekretarzyki pełne szufladek zamkniętych jedna w drugiej; człowiek się wysila, lamie paznokcie i w końcu znajduje tylko zeschły kwiat, trochę kurzu albo i nic zgoła.

Serce człowieka bije drugiego niemiłosiernie.

Nie tyle korzystamy z cnoty i rozumu drugich, ile z ich złośliwości i głupstwa.

Mamy wszyscy dosyć religii, aby się w jej imieniu nienawidzić, ale nie mamy jej dosyć, aby kochać jedni drugich.

Człowiek ma dwie nogi i dwa przekonania: Jedno gdy mu się dobrze powodzi, a drugie gdy mu się wiedzie źle. To ostatnie nazywa się religią.