Człowiek zwykle unika przypisywania mądrości innym, chyba że chodzi o wrogów.

Człowiek jest wielki nie przez to, co ma, nie przez to, kim jest, lecz przez to, czym dzieli się z innymi.

Człowiek to jedyne stworzenie, które stara się być kimś innym.

Człowiek, który przysparza kłopotów innym, sam sobie też stwarza problemy.

Człowiek najprawdopodobniej rodzi się z długiem, którego nigdy nie może spłacić, niezależnie od tego, jak bardzo się stara, bo dług ten ciągle rośnie. Człowiek zawsze zawdzięcza coś innym. Jeśli zignoruje ten dług, to powoli zatruwa sobie duszę. Jeśli zaczyna go spłacać, to w rezultacie powoduje tylko zwiększenie zadłużenia. Ale to, co potrafi dać, jest miarą jego człowieczeństwa.

Czas leci niekiedy jak ptak, innym razem pełza jak gad; człowiekowi jednak najlepiej wtedy, kiedy nawet nie spostrzega czy mu prędko, czy wolno czas upływa.

Najwięcej czasu kradną innym Ci, którzy nie wiedą co począć z własnym życiem.

Działaj zawsze na korzyść bliźniego. Czyń dobrze każdemu, jakbyś pragnął, aby tak tobie czyniono. Nie myśl o tym, co tobie jest kto winien, ale co ty jesteś winien innym.

Pierwsze zasady moralności tworzą się w interesie jednostki, toteż prawdą jest w tym względzie, że cnota to roztropność zastosowana do obyczajów. Jednakże cnota we właściwym sensie słowa rodzi się w stosunkach człowieka z innymi ludźmi; człowiek jest mądry dla samego siebie, a cnotliwy wobec bliźniego.

Kto posiadł choć ziarnko prawdy, nie ma prawa skrywać go przed innymi: ono już nie należy do niego, lecz do Boga.

Chciałoby się być bogatym, aby już nie myśleć o pieniądzach, ale większość bogatych i tak nie myśli o niczym innym.