Jesteśmy i nie jesteśmy zarazem - życie jest ciągłą zmianą, jest ciągłym rodzeniem się i śmiercią.

Jesteśmy jedynie zagubionymi dziećmi na nieprzewidywalnej karuzeli życia - ale zawsze mamy możliwość przedzierzgnięcia się w dowolną, pełną magii postać i wiatr znów zacznie hulać smagając nas po roześmianej twarzy.

Z wiekiem coraz bardziej jesteśmy doświadczani.

Można przeżyć życie w sposób tak pełny, iż pod koniec jesteś gotów na śmierć, gdyż nie zostaje ci nic innego do roboty.

Trudno od ludzi wymagać wdzięczności, skoro wszyscy tacy jesteśmy niewdzięczni wobec Pana Boga. Ciągle utyskujemy, że nas nie dość obdarza, jakby się to nam należało.

Kochamy życie nie dlatego, że jesteśmy przyzwyczajeni do życia, lecz dlatego, że jesteśmy przyzwyczajeni do kochania.

Jesteśmy śmiertelni nie dlatego, że umrzemy, ale dlatego, że rozpoczęliśmy żyć.

Największą umiejętnością życia - i najrzadszą - jest uznanie tego, kim jesteśmy, robienie tego, co umiemy, i tylko tego - i znalezienie w tym szczęścia.

Jesteśmy tacy rodacy, zamiast dać na tacę, zabrać z tacy razem z tacą i spizgać kościelnego, choć za to nie płacą.

Jesteśmy śmiertelni tam, gdzie brak nam miłości: nieśmiertelni tam - gdzie kochamy.

Żona to ktoś, kogo pragniesz mieć przy sobie, gdy znajdujesz się na sali intensywnej terapii. Może dlatego ludzie się żenią, że nadchodzi w życiu czas, kiedy wiesz, że nie jesteś sam.

Czasami nawet, gdy przegrywmy, jesteśmy wygrani, czasami, gdy wygrywamy, jesteśmy przegrani. Między piekłem a niebem.

Jeśli boli cię gardło, ciesz się, że nie jesteś żyrafą.

Jesteśmy tacy rodacy, zamiast dać na tacę, zabrać z tacy razem z tacą i spizgać kościelnego, choć za to nie płacą.

Gdy jesteśmy zazdrośni, przekonujemy się, że kochamy, tak jak przekonujemy się, że żyjemy, kiedy nas coś boli.