Największe zło, śmierć, nie dotyka nas ani trochę, gdyż póki jesteśmy, nie ma śmierci, a odkąd jest śmierć, nie ma nas.

Czy Bóg istnieje? Powiedziałbym, że Bóg to całość rzeczywistości duchowej, której wszyscy jesteśmy małą cząstką.

Jesteśmy kształtowani przez nasze myśli. Jesteśmy tym, czym one są. Gdy umysł jest niezmącony, przychodzi szczęście i podąża za nami jak cień.

Kiedy jesteśmy szczęśliwi, jesteśmy zawsze dobrzy lecz kiedy jesteśmy dobrzy, nie zawsze jesteśmy szczęśliwi.

Im bliżsi jesteśmy chwili szczęścia, tym bardziej niepokoi nas jego ułuda.

Jesteśmy wobec samych siebie, na własnej ziemi jak w nieprzyjacielskim kraju, gdzie postarano się ze wszystkich sił, by każdemu życie uprzykrzyć i utrudzić.

Jesteśmy sławniejsi od Chrystusa.

Jeśli chcemy ofiarować siebie Bogu, musimy oddać wszystko, co mamy i czym jesteśmy.

Jeśli ból jest ludzki, nie jesteśmy ludźmi tylko, by cierpieć.

Im więcej posiadamy radości, tym doskonalsi jesteśmy.

My, którzy mamy przyjaciół, jesteśmy otuleni życzliwością, bezpieczni wobec zimnego ogromu przestrzeni.

Ważne jest dla przyjaciół, by sądzili, że jesteśmy z nimi bezwzględnie szczerzy, a dla przyjaźni, by tak nie było.

Jesteśmy podobni do pielgrzymów, których nie męczy wędrówka przez pustynie, ponieważ ich serca zamieszkały już w Świętym Mieście.

Jesteśmy tym właśnie, czym jesteśmy, ponieważ wcześniej tak to sobie wyobraziliśmy.

Dzieci są wiecznie szczere, nie wstydzą się prawdy, a my [dorośli] z obawy, by nie wyglądać na zacofanych, gotowi jesteśmy zaprzedać to, co nam najdroższe, chwalimy to, co nas odpycha i potakujemy temu, czego nie rozumiemy.