Trzeba oderwać się od szumów świata i wniknąć w samego siebie. Oto jestem: moje ramię, moja dłoń, moje palce, mój paznokieć. Cząstka mojego ciała, które stanowi harmonijną jedność. Ta jedność nie kończy się obrysem kształtu: tworzę wspólnotę z kamieniem, na którym siedzę, z trawą, której dotykam, z powietrzem wypełniającym mi płuca, z pejzażem wokół. Jestem sobą i jednocześnie drzewem, słońcem, ptakiem, ziemią. Ja, składnik nieogarnionej, pulsującej, doskonałej natury.

Serce ludzkie bywa czasem tak zgłodniałe, że rzuca się nawet na kamienie, nie czując ich martwoty i chłodu.

Serce kamieni drży czasem jak serce małych zwierząt.

Radość jest jak kamień, który wrzucony do wody zatacza coraz większe kręgi.

Gdy miłość cię woła, idź za jej głosem, choćby cię wiodła po ostrych kamieniach. Uwierz miłości, gdy mówi do ciebie, choćby jej wołanie rozwiało sny twoje, choćby jej wicher połamał twoje gałęzie.

Gdzie nie ma miłości, tam wszystkie zasoby cnót są bezużytecznym stosem kamieni.

Mężczyzna zdolny jest do zazdrości nawet wobec kamienia, który jego znudzona partnerka wyróżniła jako szczególnie piękny.

Ciężki, ciężki kamień młyński, jeszcze cięższy stan małżeński.

Człowiek jest taką samą cząstką Kosmosu jak kamień, pies, ryba, stół.

Człowiek nie może tak rzucać kamieniem, żeby nie trafić w Boga.

Człowiek, który przenosi góry, musiał zaczynać od kamieni.

Człowiek, który pierwszy cisnął obelgę zamiast kamienia, był twórcą cywilizacji.

Płaćmy złotem modlitwy za kamienie nienawiści.