Prawdą jest: kochamy życie nie dlatego, że do życia, lecz do kochania przywykliśmy.

Kochamy życie nie dlatego, że jesteśmy przyzwyczajeni do życia, lecz dlatego, że jesteśmy przyzwyczajeni do kochania.

Miłość zaczyna się rozwijać dopiero wówczas, gdy kochamy tych, którzy nie mogą się nam na nic przydać.

Jesteśmy śmiertelni tam, gdzie brak nam miłości: nieśmiertelni tam - gdzie kochamy.

Gdy jesteśmy zazdrośni, przekonujemy się, że kochamy, tak jak przekonujemy się, że żyjemy, kiedy nas coś boli.

Za dużo mówimy o zmianie świata, a za mało świat zmieniamy. Za dużo mówimy o miłości, a za mało kochamy.

Im bardziej kochamy przyjaciół, tym mniej im schlebiamy.

Kiedy kochamy się, stajemy się nieśmiertelni i niezniszczalni jak bicie serca, jak deszcz lub wiatr.

Ilekroć kochamy, zawsze kochamy tak, jak po raz pierwszy. Każda nowa miłość zwiększa siłę naszych namiętności.

Gdy jesteśmy zazdrośni, przekonujemy się, że kochamy, tak jak przekonujemy się, że żyjemy, kiedy nas coś boli.

Jesteśmy śmiertelni tam, gdzie brak nam miłości: nieśmiertelni tam - gdzie kochamy.

Gdy szczerze kochamy jakąś osobę, szukamy przyjemności w zadowoleniu i szczęściu tej osoby.

Gdybyśmy kochali tych jedynie, którzy nigdy nie upadną, to byłaby sprawiedliwość tylko, a przecież ponad sprawiedliwością góruje miłość. Uznajemy najlepszych, ale indywidualnym uczuciem kochamy tych dopiero, dla których w naszej duszy jest wsparcie na wszelką słabość, uzupełnienie na wszelki niedostatek.

Dlaczego kochamy najmocniej wtedy, gdy miłość umiera?

Ci, których kochamy, nie umierają. Bo miłość to nieśmiertelność.