Człowiek, który nikogo nie lubi, szczęśliwszy jest niż ten, którego nikt nie lubi.

Człowiek, który umie żyć w harmonii z samym sobą jest szczęśliwy.

Sumienie jest zegarem, który chodzi zawsze dobrze. Tylko my czasem chodzimy źle.

Sukces bywa również karany: trzeba spotykać się z ludźmi, których przedtem można było ignorować.

Człowiek, który osiągnął sukces, nigdy nie wie, czy jest kochany dla samego siebie.

Starość jest okresem, gdy kończą się obowiązki, gdy kończą się rozterki miłosne i światopoglądowe, gdy kończy się walka i można w spokoju konsumować przyzwoicie przebyte życie. I można tak jak za młodu cieszyć się wiosną, słońcem, zapachem kwitnącego bzu i muzyką, i widokiem tych, których się kocha.

Trzeba przeżyć wszystko, co jest nam dane. Cała radość i cały smutek. Nie wolno nam się od tego uchylić. Nie przeżyty smutek, przed którym uciekliśmy, i tak kiedyś nas dopadnie.

Sława ma także swoje półki, na których laury składa.

Sławnym jest się wtedy, gdy jest się znanym ludziom, których - dzięki Bogu - nie zna się osobiście.

Śmiać się chyba wypadnie z tępoty ludzi, którym się zdaje, że ich obecna potęga zdoła zniszczyć pamięć ich czynów jeszcze i w wiekach następnych.

Serce ma swoje racje, których rozum nie zna.

Dziewczyna zaś nie zdawała sobie sprawy, że pierwszy stosunek może obudzić w niej głód seksualny. O tym dziewczętom na ogół się nie mówi, prawdą jednak jest, że nowo powstała potrzeba seksualna jest trudna do opanowania, szczególnie dla kogoś, kto nie umie sobą kierować. Stąd może się zrodzić późniejsza tendencja przechodzenia z rąk do rąk , szukania coraz nowych doznań. Dlatego chłopiec, który jest tym pierwszym bierze na siebie wielką odpowiedzialność. Dziewczyna zaś, która dla zabawy, lekkomyślnie podnieca chłopca, potem zaś umyka bojąc się samego aktu - również bywa odpowiedzialna za zdarzające się wcale nie tak rzadko wypaczenia w życiu seksualnym młodego mężczyzny .

Samotność łączy tych, których zbiorowisko rozdziela.

Ten, który chce mnie skłonić do zmiany religii, czyni to bez wątpienia jedynie dlatego, iż sam nie zmieniłby swojej, gdyby go zmuszano.

Naturalną religią człowieka jest immanentny symbolizm. W kontraście do symbolizmu dogmatycznego, który jest podstawą religii oficjalnych, ten zadowala się materiałem świata rzeczywistego i wypatruje w nim pewne linie, które przedłuża w nieskończoność jako drogi dla myśli, pytając, tęskniąc, zgadując.