Ci tylko są szczęśliwi, których myśli są skierowane ku jakiemuś przedmiotowi innemu niż własna szczęśliwość.

Ze szczęściem jest na ogół tak jak z okularami których się daremnie poszukuje. Nie znajdzie się ich, bo są właśnie na nosie.

Szczęście składa się ze wspomnień nieszczęść, których zdołaliśmy uniknąć.

Szczęście żonatego mężczyzny zależy od kobiet, których nie poślubił.

Sukces bywa również karany: trzeba spotykać się z ludźmi, których przedtem można było ignorować.

Starość jest okresem, gdy kończą się obowiązki, gdy kończą się rozterki miłosne i światopoglądowe, gdy kończy się walka i można w spokoju konsumować przyzwoicie przebyte życie. I można tak jak za młodu cieszyć się wiosną, słońcem, zapachem kwitnącego bzu i muzyką, i widokiem tych, których się kocha.

Sława ma także swoje półki, na których laury składa.

Sławnym jest się wtedy, gdy jest się znanym ludziom, których - dzięki Bogu - nie zna się osobiście.

Serce ma swoje racje, których rozum nie zna.

Samotność łączy tych, których zbiorowisko rozdziela.

Przyjaciół nie pozyskuj lekkomyślnie, a tych, których pozyskałeś, lekkomyślnie nie porzucaj.

Któż nie wie, co to są przyjaźnie młode, nierozerwalne związki, których żadna siła zupełnie rozprząść nie może, bo je utrzymuje czarodziejskie młodości wspomnienie? W późniejszych latach wiążą się i rozwiązują stosunki, zaciąga się przyjaźnie i porzuca bez żalu; do młodych, dawnych przyjaciół, choćby nie warci najszlachetniejszego tego uczucia, zawsze serce ciągnie.

Jesteśmy podobni do pielgrzymów, których nie męczy wędrówka przez pustynie, ponieważ ich serca zamieszkały już w Świętym Mieście.

Prawo musi być obiektywne. Może i niektórych karze niepotrzebnie, ale w każdym razie chroni pozostałych.

Nie ma chyba prawdy, która by w niektórych umysłach ograniczonych nie stała się błędem.