Nie lubię sprawiedliwych, którzy nie padają, nie potykają się. Ich cnota jest martwa i mało warta. Nie poznali piękna życia.

Życie jest komedią dla tych, którzy patrzą, a tragedią dla tych, którzy czują.

Ci, którzy nie posuwają naprzód żadnego życia poza swoim własnym, żyją nieciekawie.

W życiu politycznym roi się od strażaków, którzy odwracają wzrok, gdy tylko ujrzą gdzieś pożar.

Miłość zaczyna się rozwijać dopiero wówczas, gdy kochamy tych, którzy nie mogą się nam na nic przydać.

Najwięcej czasu kradną innym Ci, którzy nie wiedą co począć z własnym życiem.

Francuzi nie mówią prawie nigdy o swoich żonach: lękają się, aby się im nie zdarzyło rozprawiać o nich wobec ludzi, którzy znają je lepiej od nich.

Ci, którzy po zwycięstwie spoczęli na laurach są już martwi.

Można by zazdrościć tym, którzy dobrze piszą, gdyby nie stała otworem droga pisania jeszcze lepiej.

Wolność to tylko jeszcze jedno słowo dla tych, którzy nie mają już nic do stracenia.

Ci, co sądzą, że Bóg nie daje niczego za nic, nie znają Go. Ci, którzy mniemają, iż daje On wszystko za nic, wcale nie znają Go lepiej ani też samych siebie. Dary Boga mają swój początek i koniec, a pośrodku są nasze niezwykle skromne dary i w gruncie rzeczy też do Niego należące.

Władcy lubią tylko tych, którzy są im przydatni i tylko tak długo, dopóki ich potrzebują.

Niewielu jest władców, którzy zaniedbując cnotliwych i lekceważąc uczonych, zdołaliby zachować władzę.

Człowiek dopiero wtedy jest szczęśliwy, gdy może służyć, a nie wtedy, gdy musi władać. Władza imponuje tylko małym ludziom, którzy jej pragną, by nadrobić swoją małość. Człowiek naprawdę wielki, nawet gdy włada, jest sługą.

Wiedza jest drugim słońcem dla tych, którzy ją posiadają.