Jest już jakoś tak na tym świecie, że niektórzy ludzie wymyślili, powiedzieli, napisali coś przed nami. Nie zawsze były to rzeczy dobre, potrzebne czy też chociażby prawdziwe. Jest już jakoś tak na tym świecie, że niektórzy ludzie nadal coś wymyślają, mówią lub piszą. Więc może należy się z tym zapoznać? Ot, choćby po to, aby stwierdzić czy warto było tracić czas na przeczytanie ich.

Ci, którzy żyją nadzieją, widzą dalej. Ci, co żyją miłością, widzą głębiej. Ci, co żyją wiarą, widzą wszystko w innym świetle.

Świat dzieli się na dwie grupy ludzi: tych, którzy wierzą w rzeczy niewiarygodne i tych, którzy dokonują rzeczy nieprawdopodobnych.

Świat jest teatrem. Aktorami ludzie, którzy kolejno wchodzą i znikają.

Przesadny krytycyzm, który jest przykrywką minimalizmu duchowego, a nie wnikliwej inteligencji - jak niektórzy myślą - to wielkie niebezpieczeństwo osobiste i społeczne.

Świat idzie naprzód tylko tym, którzy się temu sprzeciwiają.

Świat należy do entuzjastów, którzy umieją zachować zimną krew.

Świat jest komedią dla tych, którzy myślą i tragedią dla tych, którzy czują.

Najniebezpieczniejszy światopogląd mają ludzie, którzy nigdy nie przyglądali się światu.

Niektórzy ludzie tak bardzo boją się śmierci, że nigdy nie zaczynają żyć naprawdę.

Śmierć tych, którzy tworzą dzieła nieśmiertelne, zawsze jest przedwczesna.

W literaturze coś się jednak zmienia. Ludzie, którzy dziś piszą bestsellery, przed dwudziestu laty siedzieliby w więzieniu.

Literaturze zdałby się bardzo hamulec; czy nie można by naznaczyć pewnych nagród dla tych, którzy najmniej arkuszy wydrukują?

Szczęśliwi, którzy cierpią, a biada szczęśliwym.

Szczęśliwi, którzy nauczyli swoje dzieci cieszyć się małymi rzeczami.