Bez względu na to, jak żmudne jest życie ludzi dobrych, jest ono znacznie mniej uciążliwe niż życie ludzi złych.

Życie bez ludzi, których się kocha, jest samotnością.

Najważniejsze wyprawy w życiu to wychodzenie ludziom naprzeciw.

Całe życie czekamy na nadzwyczajnego człowieka zamiast zwyczajnych ludzi przemieniać w nadzwyczajnych.

Trudno od ludzi wymagać wdzięczności, skoro wszyscy tacy jesteśmy niewdzięczni wobec Pana Boga. Ciągle utyskujemy, że nas nie dość obdarza, jakby się to nam należało.

Ludzie mówią, że życie to jest to, ale ja wolę sobie poczytać.

Ludzie, chcąc się urządzić w życiu, zapominają żyć.

Dla wielu ludzi utrudnianie sobie życia stanowi jakiś ulubiony sport.

Podczas wyborów ludzie ekscytują się, męczą, jątrzą.

Dlaczego ludzie potrafią lepiej umierać niż żyć? Dlatego, że żyć trzeba długo, a umrzeć można prędko.

Jeśli sens życia staje się czymś wątpliwym, a stosunek człowieka do innych ludzi i do siebie samego nie zapewnia mu bezpieczeństwa, wtedy sława jest jednym ze środków uciszenia jego wątpliwości.

Czy to nie smutne, że większość ludzi musi zachorować, by zdać sobie sprawę z cudowności życia?

Francuzi nie mówią prawie nigdy o swoich żonach: lękają się, aby się im nie zdarzyło rozprawiać o nich wobec ludzi, którzy znają je lepiej od nich.

Żona to ktoś, kogo pragniesz mieć przy sobie, gdy znajdujesz się na sali intensywnej terapii. Może dlatego ludzie się żenią, że nadchodzi w życiu czas, kiedy wiesz, że nie jesteś sam.

Rozum jest obecny tylko wówczas, gdy ludzie mówią ze sobą.