Ludzie czują się naprawdę braćmi tylko wtedy, gdy słyszą się nawzajem w ciszy rzeczy poprzez samotność.

Samotność - cóż po ludziach.

Rozum jest obecny tylko wówczas, gdy ludzie mówią ze sobą.

Są ludzie, co mają takiego rodzaju rozum. Mówią bardzo rozumnie o jakiejś rzeczy, ale robią bardzo nierozumnie, że mówią o niej.

...religia, nawet fałszywa, jest najlepszą rękojmią uczciwości ludzi.

Religia została stworzona tylko po to, by wprowadzać ludzi w błąd, co do rzeczywistych sprawców ich nieszczęść.

Prawa religii nie powinny budzić innej wzgardy prócz wzgardy dla złego, a zwłaszcza nie powinny oddalać ludzi od miłości i miłosierdzia.

Religia została stworzona tylko po to, żeby wprowadzać ludzi w błąd co do rzeczywistych winowajców ich nieszczęść.

Kiedy religia nakazuje poniechanie pracy, winna mieć wzgląd bardziej na potrzeby ludzi niż na wielkość istoty, którą czci.

Być może powinienem stworzyć nową religię, która pomogłaby ludziom wyzwolić się z ograniczeń fizycznych i psychicznych i poczuć się bardziej wartościowymi, zamiast wpajać im od dzieciństwa poczucie winy i obarczać brzemieniem grzechu pierworodnego. Religia również nie powinna być narzucana komukolwiek, żadnej grupie ludzi.

Czyż nie jest dziwne, że ludzie tak chętnie walczą o religię, a tak niechętnie żyją zgodnie z jej zasadami.

Cała historia uczy, że okrzyk, błędnie zwany religijnym, bywa często podnoszony przez ludzi bez wszelkiej religii, w życiu codziennym depczących elementarne zasady dobra i zła, że poczyna się z nietolerancji i prześladowania, jest bezrozumny, ogłupiający, tępy, niemiłosierny.

Kto kocha ludzi, kocha też ich radości. Bez radości nie można żyć.

Dla ludzi naprawdę wielkich nie ma większej radości od tej, gdy drugim mogą sprawić radość.

Radość negatywna, radość z tego, że przeciwnik nie ma racji, cechuje ludzi małych, niezdolnych do wzięcia odpowiedzialności za całość.