Mężczyznę można nauczyć mądrości, kobieta musi się z nią urodzić.

Mądrości nie można przekazać. Wiedza, którą próbuje przekazać mędrzec, brzmi zawsze jak głupota.

Prawdziwa mądrość nie jest pewna niczego na tym pełnym sprzeczności świecie.

Trzy są sposoby zdobywania mądrości. Pierwszy to refleksja — to najbardziej szlachetny, następnie naśladowanie —jest on najłatwiejszy, a trzeci to doświadczenie — najbardziej gorzki ze wszystkich.

Mądrość jest morzem płytkim, ale burzliwym, a głupota bezdennym, ale martwym.

Mądrość jest to wspaniały pałac bez ścian, wystawiony na wszystkie wiatry, burze, mrozy i skwary; głupota jest to duszna i ciemna chatka o grubych, szczelnie ułożonych ścianach, nie dopuszczająca żadnych zmian atmosfery. Nie dziw, że większość ludzi woli mieszkać w takiej chatce niż w takim pałacu.

Niektórzy ludzie posiadają mądrość, która nazywa się wesołością.

Pesymizm to tylko nazwa, którą ludzie słabi określają mądrość.

Dowcip i mądrość rodzą się wraz z człowiekiem.

Gdzie jest mądrość? Zagubiła się w wiedzy. A gdzie wiedza? Utonęła w morzu informacji.

Cóż czyni mędrzec? Akceptuje, wbrew sobie, ową „ranę o dziewięciu otworach", jaką — według „Bhagawadgity" —jest ciało. Mądrość? — z godnością znosić poniżenia, których dostarczają nam nasze otwory.

Mądrość jest córką doświadczenia.

Największą mądrością jest umieć jednoczyć, a nie rozbijać.

Źle jest mieszać ze sobą różne wina, ale stara mądrość miesza się doskonale z nową.

Mądrość jest harmonią.