Ktoś powiedział, że kochanie się jest teraz nieomal tak trudne echnicznie jak pilotowanie helikoptera. Tymczasem pilotowanie helikoptera jest nieco łatwiejsze, bo drążki sterownicze nie wiotczeją nagle w najmniej spodziewanym momencie.

Umniejszać Boga jest bezbożnością i bluźnierstwem.

Teologia powoduje w religii mniej więcej to samo, co trucizna w środkach spożywczych.

Powinniśmy chwytać każdą dostępną nam, choćby najmniejszą radość, jak człowiek stojący na skraju przepaści chwyta się ostatniego źdźbła trawy.

Dla cierpiących najmniejsza radość jest szczęściem.

Przyjemność ma się do szczęścia mniej więcej tak, jak drzewo do ogrodu: nie ma ogrody bez drzew, ale drzewa, nawet w wielkiej ilości, nie stanowią jeszcze ogrodu.

Im bardziej kochamy przyjaciół, tym mniej im schlebiamy.

Przyjaźń powiększa szczęście i pomniejsza nieszczęście, podwajając naszą radość i dzieląc na pół smutek.

Przyjaźń podwaja radość, a o połowę zmniejsza przykrości.

Przyjaciel szlachetny, z dawna doświadczony, nie mniejszej bywa ceny jak brat rodzony.

Przyjaźń - mnożąc radości i dzieląc troski - zwiększa nasze szczęście i zmniejsza cierpienie.

Nasi przyjaciele są tylko mniej lub więcej doskonałym upostaciowaniem naszych myśli.

Wbrew rozpowszechnionym przekonaniom, sprawiedliwość bardzo często jest z tego świata: bumerang, którym atakowaliśmy, wraca i rani nas w najmniej spodziewanym momencie.

Mówiąc o sprawiedliwości dziejowej, należy zdać sobie sprawę, że jej wyroki nie są nigdy bezpodstawne i że w dziejach narodów przesłanki historyczne, zadawnione prawa, mniejszą odgrywają rolę, niż poczucie narodowe i świadoma rola społeczeństwa. Te dwa czynniki zawsze zwyciężają.

Pragnienie śmierci i obawa przed życie mnie jest bynajmniej rzeczą godną - największą chwałą jest natomiast stawić czoło grożącym nieszczęściom.