Człowiek wolny idzie do nieba taką drogą, jaka mu się podoba.

Życie nasze to podróż po wzburzonych wodach oceanu, pośród ciemności nocy; wiara to latarnia morska, co nam drogę do portu wiecznej szczęśliwości ukazuje; wierność w obowiązkach to czółno, które nas od morskich broni bałwanów, tj. od wpływów świata; nadzieja, ufność w Bogu to kotwica, co nas od zatonięcia ratuje; miłość to wiatr, co żagle nadyma. I do nieba wiedzie.

Tak mało na świecie dobroci, a tyle jej światu potrzeba. Nią życie jak słońcem się świeci, nią ziemia się zbliża do nieba.

Śmiałość prowadzi ludzi albo do nieba, albo do piekła.

Kiedy szczęście stoi przed nami, wydaje się tak wielkie, że sięga stropu nieba. Ażeby przejść przez nasz próg, robi się tak małe, że często nie dostrzegamy go już.

Mężczyźni przewodzą we wszystkich dziedzinach, tylko na drodze do nieba oddają pierwszeństwo kobietom.

Kiedy kobieta wzniesie się do nieba, to aż do siódmeg nieba. Ale kiedy spadnie do piekła, to aż na same dno.

Kiedy kobieta wzniesie się do nieba, to aż do siódmego nieba, ale kiedy spadnie do piekła to aż na samo dno.

Człowiek Boży musi chodzić po ziemi, bo przez ziemię idzie się do nieba.

Człowiek przeniósł wszystkie cierpienia i męki do piekła, dla nieba nie pozostało już nic poza nudą.

Gdy Pan potrząsa drzewem twojego życia tak, że liście spadają, wtedy pragnie tylko tego, abyś przez gołe gałęzie tym lepiej widział błękit nieba.

Do nieba patrzysz w górę, a nie spojrzysz w siebie; Nie znajdzie Boga, kto go szuka tylko w niebie.