Gdy człowieka, któremu wiodło się dobrze, spotyka niepowodzenie lub nieszczęście, zagłębia się on w sobie, wzmaga wymogi własnego sumienia, wymierza sobie karę i pokutę.

Najlepszą wagą do ważenia przyjaźni jest nieszczęście.

Przyjaźń pomnaża to, co w życiu dobre, a dzieli to, co złe. Jest jedynym lekarstwem na nieszczęście i wytchnieniem dusz.

Przyjaźń powiększa szczęście i pomniejsza nieszczęście, podwajając naszą radość i dzieląc na pół smutek.

Przyjaźń przez współczucie i współudział łagodzi nieszczęście.

Prawdziwy przyjaciel wnosi więcej w nasze szczęście niż tysiąc wrogów w nasze nieszczęście.

Dla kochanej Ojczyzny w nieszczęście to popadłem i popadam niewinnie przyciśnięty do nieprzyjaciół.

Rozpaczać nad minionym nieszczęściem to najpewniejszy sposób, by przyciągnąć inne.

Nieszczęściem jest zajmowanie się całym światem kosztem własnej Ojczyzny.

Szczęście i nieszczęście to nasza lewa i prawa ręka - obie należy używać.

Szczęście mniej zależy od pracy niż nieszczęście od lenistwa.

Nieszczęście zmusza do uznania za rzeczywiste tego, czego nie uważa się za możliwe.

Nieszczęście brzydkie jest bardzo - gdyż nieszczęście to jest złe, które się zrobiło, i dobre, którego się zrobić nie mogło, grzech twój, lub grzech ludzi, braci twoich.

Nieszczęście ludzi brata.

Szczęście i nieszczęście: dwa pojęcia na określenie pracy Boga w człowieku.