Nie lubię sprawiedliwych, którzy nie padają, nie potykają się. Ich cnota jest martwa i mało warta. Nie poznali piękna życia.

Nie ma większego piękna nad życie.

Miłość jest piękna, piękniejsza od słońca, ale tylko wtedy, gdy wytrwa do końca.

Tandeta musi z natury rzeczy znieprawiać i wykoślawiać wrodzone poczucie piękna.

Starość jest piękną koroną, którą można znaleźć tylko na drodze wstrzemięźliwości i mądrości.

Przyroda zawsze jest piękna nawet we łzach.

Dzięki przyjacielowi życie jest mocniejsze, pełniejsze, jest w nim więcej piękna, i nieważne, czy jesteście blisko, czy daleko. Jeśli jesteście blisko, to wspaniale. A jeśli dzieli was odległość, to i tak często o nim myślisz: zastanawiasz się, co porabia, czytasz listy, piszesz - dzielisz się życiem i doświadczeniami, służysz, szanujesz, adorujesz i kochasz.

Do młodych ludzi przyjaźń przychodzi w glorii wiosny, jako najwspanialszy cud piękna, misterium narodzin. Ale i dla starszych jest ona równie pięknym kwiatem jesieni.

Nie tylko do poznania prawdy trzeba być przygotowywanym. Do zobaczenia piękna także.

Młodość to piękna rzecz. Nie dlatego, że pozwala robić głupstwa, lecz dlatego, że daje czas, by je naprawić.

Bóg stworzył miłość. Jest piękna.

Jeżeli miłość twoja nie ma żadnych szans, powinieneś zamilknąć. Bo nie należy mieszać miłości z niewolnictwem serca. Miłość, która prosi, jest piękna, ale ta, która błaga, jest uczuciem lokajskim.

Kocham to znaczy: Ja chcę być dla ciebie prawdy i dobra, i piękna zaklęciem umiłowanym twej duszy dziecięciem, twoim marzeniem o niebie.

Dwóch mężczyzn jest całkiem rozsądnych. Gdy tylko zjawi się koło nich piękna kobieta, zaraz mamy przed sobą dwóch błaznów.

Mądry mężczyzna powinien zaślubić tylko bardzo piękną kobietę. To mu pomoże, aby w przyszłości ktoś go od niej uwolnił.