Ci, co milczą, wykazują najwyższe poczucie odpowiedzialności za słowo.

Poczucie humoru jest poczuciem proporcji.

Nie można rozmawiać serio z ludźmi nie mającymi poczucia humoru.

Brak poczucia humoru nie zawsze jest dowodem powagi.

Humor polega na zdeprecjonowaniu osoby lub grupy osób o akcentowanym poczuciu godności.

Każdy, kto nie ma poczucia humoru zdany jest na łaskę i niełaskę otoczenia.

Jeśli potrafisz śmiać się z siebie - to najlepszy dowód, ze masz poczucie humoru.

U większości ludzi proces myślenia ogranicza się do wyboru spośród cudzych sądów według instynktownego poczucia własnego interesu.

Pesymista to ktoś, kto ma zle samopoczucie, mimo, że czuje się dobrze — ze strachu, że poczuje się gorzej, gdy poczuje się lepiej.

Poczucie dobrego i złego zależy w znacznej mierze od naszego o tym mniemania.

Człowiek, ta gibka istota, poddająca się w społeczności myślom i wpływom cudzym, zarówno zdolny jest poznać własną naturę, kiedy mu ją ktoś ukaże, jak stracić jej poczucie, kiedy mu się ją ukrywa.

Istnieje pewien gatunek ludzi, wobec których trzeba mieć, jeśli nie poczucie humoru, co jest lepsze, to przynajmniej świętą cierpliwość.

Poczucie zdrowia zdobywamy tylko przez chorobę.

Dla niejednego człowieka łatwiej jest spełnić przysługę, niż ją przyjąć. Najczęściej wchodzi tu w grę podrażniona ambicja. Człowiek lubi być niezależny i jak najwięcej zawdzięczać sobie. Nie lubi prosić ani okazywać wdzięczności. Jest w tym po prostu brak poczucia rzeczywistości: nawet najbardziej niezależny człowiek na każdym kroku w swym bytowaniu i w swoim działaniu uzależniony jest od drugich.

Nasza cisza powstaje z poczucia, ze jesteśmy całkowicie w ręku Boga.