Fundamentem gmachu doskonałości jest pokora.
Sukces - prawdziwy sukces musi chodzić w parze z pokorą.
Kto chce zatroszczyć się o przyszłość, ten przeszłość z pokorą, teraźniejszość zaś z nieufnością przyjmować musi.
Pokora rodzi olbrzymów.
Pokora i spokój wewnętrzny idą z sobą w parze.
Pokora jest łatwiejsza dla tego, który w życiu coś zrobił, niż dla tego, który nie zrobił nic.
Pokora jest pewnym stosunkiem duszy do czasu. To zgoda na czekanie.
Pokora jest nie tylko warunkiem autentyczności i prawdziwości wszystkich cnót, lecz także warunkiem przemienienia w Chrystusie. Ale ma ona w sobie samej wysoką wartość, nadaje człowiekowi szczególne piękno.
Pokora jest fundamentem życia duchowego, bo stanowi jego początek.
Pokora to odmowa istnienia poza Bogiem. Królowa cnót.
Pokora to siła obracająca wszystkie zasoby energii na służbę Bogu i światu, nie zaś sobie.
Pokora nie jest słabością, ale wielka potęgą człowieka, dlatego, że miłość jest potęgą.
Pokora otwiera spojrzenie duchowe na wszystkie wartości świata. Ona, która zakłada, że nie ma zasługi, a wszystko jest darem i cudem, powoduje, że człowiek wszystko zdobywa. Pokorny - staje się natychmiast duchowym bogaczem.
Każdy mężczyzna, skoro tylko się zakocha, jest słaby, podatny, niedołężny, śmieszny, oddaje się w ręce kobiecie z pokorą, na klęczkach.
Pokora jest bramą prawdziwej wiedzy i prawdziwego poznania.