Nie ma chyba prawdy, która by w niektórych umysłach ograniczonych nie stała się błędem.

Prawdy nie ma i to jest prawda.

Marne jest życie ludzi, którzy kłamstwo wyżej stawiają od prawdy.

Dzieci są wiecznie szczere, nie wstydzą się prawdy, a my [dorośli] z obawy, by nie wyglądać na zacofanych, gotowi jesteśmy zaprzedać to, co nam najdroższe, chwalimy to, co nas odpycha i potakujemy temu, czego nie rozumiemy.

Droga do prawdy wybrukowana jest paradoksami.

Taki jest już kaprys prawdy, że z równym uporem gnieździ się w paradoksach, co stroni od utartych pojęć.

Jeżeli widzisz tylko tyle, co objawia światło i słyszysz tylko tyle, co obwieszcza głos - to nigdy nie zobaczysz i nie usłyszysz prawdy.

Nic się nie może ostać wobec prawdy, ona jest wielka, wieczna triumfatorka.

Abstrakcyjnej prawdy nie ma. Prawda jest zawsze konkretna.

Łatwo być otwartym, kiedy się nie zamierza powiedzieć całej prawdy.

Nic ludzi tak nie gorszy jak prawda. Czasem nasuwa się myśl, że dla uniknięcia publicznego zgorszenia trzeba unikać prawdy.

Niezawodną oznaką prawdy jest prostota i jasność. Kłamstwo zawsze bywa skomplikowane, wymyślne i wielosłowne.

Pyłem dla prawdy niebezpiecznej jest milczenie.

Nie tylko do poznania prawdy trzeba być przygotowywanym. Do zobaczenia piękna także.

Jeśli sprawimy, aby prawdy ugięły się pred trudnościami, skońcymy z rzeczywistością.