Gdzie prostota i szczerość, tam kwitnie przyjaźń i radość.

Przyjaźń powiększa szczęście i pomniejsza nieszczęście, podwajając naszą radość i dzieląc na pół smutek.

Przyjaźń podwaja radość, a o połowę zmniejsza przykrości.

Przyjaźń - mnożąc radości i dzieląc troski - zwiększa nasze szczęście i zmniejsza cierpienie.

Tylko pożyteczna praca sprawia radość naszej duszy.

Niczego, niczego na świecie nie można przyrównać do radości płynącej z pracy, która się toczy po myśli.

Nie ma pracy, która nie zawierałaby w sobie radości, tajemnic i zachęty.

Otóż miłość nie jest niczym innym, jak radością połączoną z ideą przyczyny zewnętrznej, a nienawiść niczym innym, jak smutkiem połączonym z ideą przyczyny zewnętrznej.

Nabożny szacunek, zdumienie i radość kryją się gdzieś na strychu umysłu każdego człowieka i nie trzeba wiele wysiłku, żeby je odkryć. I często Boże Narodzenie zaskakuje nas, czy przychodzi do nas w grudniu, czy pod koniec sierpnia.

Gdy miłość bliźniego przynosi ci radość, to miłość przestała już być cnotą.

Jest tylko jedno lekarstwo na duże kłopoty - małe radości.

Jak myśmy żyli, ty i ja, na świecie, nim przyszła miłość? Czy ssąc ze słońcem z mlekiem radość, jak maleńkie dzieci? Czy chrapiąc w grocie siedmiu braci śpiących?

Jedyną prawdziwą radość na ziemi osiąga się przez wydostanie się z więzienia naszego samolubnego "ja" i połączenie się przez miłość z Życiem.

Gdy kogoś kochasz, jesteś jak stworzyciel świata - na cokolwiek spojrzysz, nabiera to kształtu, wypełnia się barwą, światłem. Powietrze przytula się do ciebie, choćby był mróz, a ty masz w sobie tyle radości, że musisz ją rozdawać wokoło, bo się w tobie nie mieści.

Inteligencja jest niczym bez radości.