Prawa nie działają same z siebie.

Praca fizyczna to wytchnienie w stosunku do pracy umysłu. Pracując rękami przesuwamy coś, poruszamy rzeczy i przedmioty. Pracując umysłem i wyobraźnią, trzeba ruszyć z miejsca siebie, przeobrażać siebie, kształtować siebie. A to o wiele trudniejsze.

Prawie całe nasze nieszczęście bierze się z porównywania siebie do innych.

Zwykliśmy nienawidzić tych, którzy znajdują dla siebie szczęście w tym, co nas martwi.

Nadziei każdy musi szukać sam dla siebie. Nie ma żadnej powszechnej recepty.

Muzyka oznacza tylko samą siebie.

Kochając nie myśli się, by coś zachować dla siebie.

Dla miłości nie jest ważne, aby ludzie do siebie pasowali, ale by byli razem szczęśliwi.

Bo widzisz tu są tacy którzy się kochają i muszą się spotykać aby się ominąć, bliscy i oddaleni jakby stali w lustrze piszą do siebie listy gorące i zimne rozchodzą się jak w śmiech porzucone kwiaty by nie wiedzieć do końca czemu tak się stało.

Im mniej dóbr będziecie mieli, tym więcej będziecie mogli oddać, im więcej posiadacie, tym mniej oddacie. Jeśli więc będziecie prosić w modlitwie proście o odwagę i dawajcie z siebie, dawajcie aż do bólu. Ten rodzaj dawania nazywamy miłością.

Jedynie miłość nadaje sens życiu. Dlatego im bardziej zdolni będziemy do miłości i dawania siebie innym, tym bardziej sensowne będzie nasze życie.

Kochać, to znaczy tak kochać istoty i rzeczy stworzone, jak boskie Słowo kochało je w chwili, gdy wyzbywszy się siebie przyjęło byt niewolniczy.

Bo miłość jest jak drzewo, sama z siebie rośnie, głęboko zapuszcza korzenie w całą istotę człowieka i nieraz na ruinie serca dalej się zieleni.

Kiedyś o miłości myślano jako o sile motywującej, nadającej w pewien sposób kierunek naszemu życiu. Obecnie i to stoi pod znakiem zapytania. Miłość sama dla siebie stała się problemem wymagającym rozwiązania.

Jestem przekonany o jednym. Nie można pokochać nikogo, dopóki nie pokocha się samego siebie.