Kiedy gaśnie wiara - Bóg umiera i staje się bezużyteczny.

Gdy już żadnemu słowu zaufać nie można, bo słowa okazały się kłamliwe - pozostaje jeszcze Słowo Ewangelii.

Świat staje się piękny w wymiarach serca.

Za pośrednictwem fotografii świat staje się serią niepowiązanych ze sobą luźnych cząstek. Jest to obraz świata zaprzeczający istnieniu współzależności, ciągłości, ale który każdemu momentowi przydaje tajemniczości.

Każda śmierć staje się ofiarą, aby ożyli inni powołani do życia i do trudu w czasie, który Bóg im naznaczył.

Śmierć nie rzuca się na odważnych; staje tylko naprzeciw nich jak zły pies i patrzy zielonymi oczyma: czy nie zmrużą powieki.

Śmierć nie rzuca się na odważnych: staje tylko naprzeciw nich jak zły pies i patrzy zielonymi oczyma: czy nie zmrużą powieki.

W życiu powszednim żyjemy zazwyczaj połową świadomości, połową możliwości. Tylko wyjątkowe chwile wyzwalają z nas pełnię. Poezja jest właśnie tym, co z siłą równą najwyższym uczuciom uwalnia nas od dręczącego poczucia niepełności. W jej blasku stajemy się nadzy, cali, niepodzielni.

Miłość i sztuka nie obejmują tego, co piękne, lecz to, co dzięki objęciu przez nie staje się piękne.

Szczęście powstaje tylko jako produkt uboczny, tak samo jak koks.

Im człowiek bardziej staje się podobnym do Boga, tym jest szczęśliwszym. A podobniejszym do Niego jest ten, który ukochał jedną mrówkę, niż ten, który znienawidził cały świat.

Szczęście pozostaje w stosunku prostym do tego, co daje się w swojej miłości, nie zaś do tego, co się w miłości odbiera.

Najlepszym przyjacielem człowieka jest samotność - gdy wszyscy odejdą, ona jedna zostaje.

Człowiek nie mądrzeje na starość, ale staje się ostrożny.

Jesienią, kiedy następuje doroczna śmierć natury, a świat staje się nagi, czarny i kanciasty, przychodzi smutek. Jesień to czas podły dla nas - Polaków. Intelekt nasz zatraca swą odporność zrodzoną z optymizmu wiosny, bujności lata i bogactwa okresu zbiorów. Nie ma już czego oczekiwać, oczekuje się jedynie mroku i zimna - wtedy oni uderzają.