Starość: Szmat lat.

Jak żyć, co z sobą robić, aby starość uczynić pozytywnym choć dokuczliwym czasem? Uczynić z niego godną pointę? Nie dopuścić do degradacji? I czy jest to w ogóle możliwe? Sądzę - że udaje się tylko wybranym.

Każdy pragnie żyć długo, ale nikt nie chciałby starości.

W życiu może nas spotkać wiele klęsk i niepowodzeń, ale tylko jedna prawdziwa tragedia: przejście z dzieciństwa do starości bez osiągnięcia dojrzałości.

Żeby zrobić dobry użytek z życia, należałoby mieć w młodości doświadczenie wieku dojrzałego, a w starości wigor młodości.

Całe życie żyliśmy jakby na walizkach. Tysiące przejść, niepewności, załamań. Ciągła prowizorka, tymczasowość, byle do jutra. A kiedyś zacznie się prawdziwe życie. No i masz. Przychodzi starość i gdzie to prawdziwe życie?

W młodości nasze szczęście jest nadzieją, w starości - rozpamiętywaniem nadziei młodości.

Starość zamiast jutra posiada wczoraj.

Strzeżmy się złośliwej starości, która nie umie uśmiechać się do młodego wieku.

Starość jest pewną formą zła i dźwigamy nie tyle brzemię lat ile naszych czynów.

Ten kto ma spokojne i pogodne usposobienie, łatwiej przyjmuje starość.

Czy starość dlatego jest taka - bez przyjaciół, żeby lżej było odchodzić... tam?

Nie ma nic smutniejszego, niż spustoszenia jakie czyni starość.

Starość jest okresem, gdy kończą się obowiązki, gdy kończą się rozterki miłosne i światopoglądowe, gdy kończy się walka i można w spokoju konsumować przyzwoicie przebyte życie. I można tak jak za młodu cieszyć się wiosną, słońcem, zapachem kwitnącego bzu i muzyką, i widokiem tych, których się kocha.

Starość posiada te same apetyty, co młodość - tylko nie te same zęby.