Starość jest piękną koroną, którą można znaleźć tylko na drodze wstrzemięźliwości i mądrości.

Starość to już nie życie prawdziwe, to zachód słońca skrzepły i zimny; szanujmy ją, ale zbyt jej nie wynośmy.

Młodość się chełpi, że wszystko otrzyma, starość jest nieubłagana.

Starość to dążenie w stronę cienia.

Całe życie żyliśmy jakby na walizkach. Tysiące przejść, niepewności, załamań. Ciągła prowizorka, tymczasowość, byle do jutra. A kiedyś zacznie się prawdziwe życie. No i masz. Przychodzi starość i gdzie to prawdziwe życie?

W młodości studiuje się dorosłych, aby osiągnąć mądrość. Na starość studiuje się dzieci, aby znaleźć szczęście.

Młodość jest głupia, starość nie mędrsza czasami.

Młodość sądzi, starość rozgrzesza.

Młodość nie jest stanem, jest wartością, dodaną do wszystkiego innego. A starość jest odjęciem tej wartości od wszystkiego.

Starość jednak nadchodzi powoli - młodość przybiega szybko.

Człowiek nie mądrzeje na starość, ale staje się ostrożny.

Dla kobiety, jak powiedzieliśmy, umiejętne rozwijanie zainteresowań w dzieciństwie ma szczególne znaczenie. Właśnie ze względu na jej właściwości biologiczne. W razie braku zainteresowań, kobieta nie tylko ciężej znosi okres przekwitania, ale i starość; nuda, jaka towarzyszy człowiekowi nie mającemu o co prócz spraw codziennych zaczepić myśli, sprzyja rozmaitym wypaczeniom psychicznym.

Piekło kobiet to starość.

W młodości studiuje się dorosłych, aby osiągnąć mądrość. Na starość studiuje się dzieci, aby znaleźć szczęście.

Młodość jest głupia, starość nie mędrsza czasami.