Świat to już niemal krwawa gra żołnierzy z krwi i kości o ołowianych duszach.

Świat dzisiejszy jest tak urządzony, że nawet przy najlepszej woli otoczenia dokonuje się bezimienna zbrodnia na każdej jednostce. Nikt nie winien i winni są wszyscy. Dzieje się wciąż to samo, co w ścisku podczas pożaru.

Świat jest pełen porządnych ludzi. Poznaje się ich po tym, że draństwa robią bardzo nieudolnie.

Świat jest namiętnością, jest także wolą, ale nie mądrością.

Trzeba oderwać się od szumów świata i wniknąć w samego siebie. Oto jestem: moje ramię, moja dłoń, moje palce, mój paznokieć. Cząstka mojego ciała, które stanowi harmonijną jedność. Ta jedność nie kończy się obrysem kształtu: tworzę wspólnotę z kamieniem, na którym siedzę, z trawą, której dotykam, z powietrzem wypełniającym mi płuca, z pejzażem wokół. Jestem sobą i jednocześnie drzewem, słońcem, ptakiem, ziemią. Ja, składnik nieogarnionej, pulsującej, doskonałej natury.

Kto chce ogrzać świat, musi mieć w sobie wielki ogień.

Świat bez kobiety byłby jak ogród bez kwiatów.

Nie obiecujcie sobie zbyt wiele po końcu świata.

Świat staje się piękny w wymiarach serca.

Zwyczajny, ludzki świat: bez słońca czyjegoś majestatu.

Świat to cyrk, gdzie miłość i szczęście chodzą wysoko po mocno napiętej linie i w każdej chwili grozi im śmierć.

Nie można mieć nadziei na skierowanie świata ku lepszym drogom, o ile się jednostek nie skieruje ku lepszemu.

Zagłębianie się w zagadnienie budowy świata jest jednym z największych i najszlachetniejszych spośród wszystkich zajęć.

Świat jest zawsze dla człowieka tym, co uczynił on z niego... i co zaniedbał uczynić.

Świat jest teatrem. Aktorami ludzie, którzy kolejno wchodzą i znikają.