Francuzi nie mówią prawie nigdy o swoich żonach: lękają się, aby się im nie zdarzyło rozprawiać o nich wobec ludzi, którzy znają je lepiej od nich.

Ideologiczny impotent zawsze koloryzuje na temat swoich potencjalnych możliwości przeksztalcania świata.

Jeżeli wszystkie światy krążą w swojej przestrzeni w takim rządku, że jeden drugiego nie uszkadza, wnieść wypada, i ludzie przyjdą do tego przez uporządkowanie swoich uczt i swoich rozmyślań.

Śmierć żywi się strachem swoich ofiar.

Każdy chętniej słucha i opowiada o swoich sukcesach niż o porażkach.

Nie można się wznieść powyżej swoich sukcesów ani upaść niżej.

Lepiej się samemu zawieść na swoich przyjaciołach, aniżeli ich zawieść.

Powinno się bronić swoich praw. Odejść i zostawić wszystko w ręku wroga byłoby równoznaczne z przyznaniem się do klęski.

Nikt nie zna tak mało swoich poddanych jak władcy.

Jesteśmy zamknięci w akwarium: rozbijanie swoich nosów o jego ściany to mowa ludzka.

Tylko dlatego, że nie jest myśleniem, nauka może się umacniać i rozwijać w swoich dziedzinach.

Myślę, że prawdziwym "dziedzictwem" po śmierci ukochanej osoby jest większa odpowiedzialność. Czy odchodzący, nie zostawia swoich rzeczy, by mogli je kontynuować ci, którzy byli mu bliscy?

Można odejść od swoich bliskich, zaakceptować koniec istnienia, można pożegnać się z życiem, ale najciężej jest pożegnać się z muzyką.

Mężczyźni zapomnieliby zupełnie o swoich żonach, gdyby one nie przypominały im od czasu do czasu o tym, do czego są uprawnione.

Mężczyźni tylko czasami bywają panami swoich losów.