Kobieta do szczęścia swego nie potrzebuje sławy, potrzebuje raczej, aby nikt się na nią nie gniewał.

Kobieta jest zaproszeniem do szczęścia.

Do szczęścia kobiety uczciwej to warunek nieodzowny: kochać tego, któremu się oddaje.

Jest wielką klęską dla człowieka pokochać prawdziwie i głęboko cudzą żonę, choćby to była żona najpospolitszego i najmarniejszego człowieka - ale prawdziwym nadmiarem nieszczęścia jest pokochać kobietę cnotliwą.

Doświadczenie nieszczęścia uczy pomagać nieszczęśliwym.

Być głupim, samolubnym i cieszyć się dobrym zdrowiem to trzy warunki szczęścia, ale gdy brak głupoty, wszystko inne nie ma znaczenia.

Im bliżsi jesteśmy chwili szczęścia, tym bardziej niepokoi nas jego ułuda.

Czyny są dobre, jeśli przyczyniają się do szczęścia, złe, jeśli przyczyniają się do czegoś przeciwnego. Przez szczęście rozumie się przyjemność i brak cierpienia, przez nieszczęście - cierpienie i brak przyjemności.

Człowiek, który w każdym momencie swego istnienia szuka z konieczności szczęścia, musi, o ile jest rozsądny, oszczędzać przyjemności i odmawiać sobie tych, które mogłyby się zamienić w cierpienie.

Człowiek zawsze czuje się czymś więcej niż tym, co osiągnął, więc cokolwiek by osiągnął, w niczym nie może znaleźć ukojenia, zadowolenia, szczęścia.

Człowiek jest kowalem własnego szczęścia. Pewno dlatego tak często znajdujemy się między młotem a kowadłem.

Cnota nie daje szczęścia, ale uczy, jak z niego korzystać, gdy się je ma.