Jaki jest sens ludzkiego życia? Każda odpowiedź na to pytanie wiąże się z religią. Można więc spytać, czy w ogóle warto je zadawać? Odpowiadam, że człowiek, który uważa życie swoje i innych istot ludzkich za bezsensowne, jest nie tylko nieszczęśliwy, ale właściwie nie zasługuje na życie.

Kto będzie miął dobrą żonę ten będzie szczęśliwy, kto będzie miął złą zostanie.

Być szczęśliwym - tego trzeba się uczyć.

Człowiek dopiero wtedy jest szczęśliwy, gdy może służyć, a nie wtedy, gdy musi władać. Władza imponuje tylko małym ludziom, którzy jej pragną, by nadrobić swoją małość. Człowiek naprawdę wielki, nawet gdy włada, jest sługą.

Gdy jesteś szczęśliwy, patrzy na Ciebie Bóg.

Jedynie dwie rzeczy czynią nas szczęśliwymi: wiara i miłość.

Wdzięczność bardziej jest cnotą nieszczęśliwych niż szczęśliwych.

Szczęśliwym czas mija szybko.

Nie byłbym bardzo szczęśliwy, gdybym miał powiedzieć, do jakiego stopnia nim jestem.

Jeśli chciałoby się być tylko szczęśliwym, cel osiągnie się szybko, jednak chciałoby się być szczęśliwszym niż inni. A to trudne, ponieważ zwykle uważamy ich za szczęśliwszych, niż są w rzeczywistości.

Szczęśliwy człowiek wznosi światło tam, gdzie panują ciemności.

Szczęśliwym naprawdę bywa ten, kto swego szczęścia nie zawdzięcza szczęściu.

Można doznać szczęścia nie będąc szczęśliwym.

Najpewniejszym sposobem, by czuć się szczęśliwym, to sprawić, by ktoś inny był szczęśliwy.

Szczęście w większym stopniu zależy od ogólnej skłonności rozumu i serca do odczuwania szczęścia, jakiego natura ludzka może nam użyczyć, niż od mnogości jakichś szczęśliwych chwil w życiu.