Sztuka to uruchamianie prawdy.

Sztuka żyje z przymusu, a umiera od wolności.

Jeśli ktoś nazwał coś sztuką, jest nią.

Sztuka, w najszerszym tego słowa znaczeniu, jest czymś naprawdę niezmiernie ważnym. Premierzy i ministrowie finansów to wielkie figury wówczas, gdy są w rządzie, ale gdy schodzą ze sceny, nikt o nich nie pamięta. Tylko artyści są nieśmiertelni.

Sztuka stoi ponad życiem, wnika w istotę wszechrzeczy.

Sztuka to sama przyroda, tylko przyroda uświadomiona niejako.

Sztuka jest czymś różnym od moralności, ale każda wielka sztuka jest swoim własnym morałem.

Sztuka idzie za chlebem.

Sztuka w naszym pojęciu jest metafizyczną, tworzy nowe syntezy, dociera jądra wszechrzeczy, wnika we wszystkie tajnie i głębie.

Na szczytach metafizycznych pokusa nazywa się: SZTUKĄ.

Sztuka dociera do jądra wszechrzeczy, wnika we wszystkie tajnie i głębie.

Sztuka długotrwała, życie krótkie.

Świat nie ma sensu, sens ma sztuka.

Sztuka jest cudownym zaklęciem. Jak czarodziejska fujarka potrafi nas od złego uwolnić.

Sztuka to wieczne przezwyciężanie wszystkiego co niedołężne, ułomne i niedojrzałe, poszukiwanie coraz to doskonalszej formy, coraz to pełniejszego wyrazu.