Działanie sztuki polega na zdolności ludzi do zarażanie się uczuciami innych ludzi.

Któż nie wie, co to są przyjaźnie młode, nierozerwalne związki, których żadna siła zupełnie rozprząść nie może, bo je utrzymuje czarodziejskie młodości wspomnienie? W późniejszych latach wiążą się i rozwiązują stosunki, zaciąga się przyjaźnie i porzuca bez żalu; do młodych, dawnych przyjaciół, choćby nie warci najszlachetniejszego tego uczucia, zawsze serce ciągnie.

Jest w moim kraju zwyczaj, że w dzień wigilijny, przy wejściu pierwszej gwiazdy wieczornej na niebie, ludzie gniazda wspólnego łamią chleb biblijny, najtkliwsze przekazując uczucia w tym chlebie.

Myśli i uczucia zupełnie nagie są, bezbronne jak nadzy ludzie. Trzeba je więc w coś ubrać.

Nieprawdą jest, że kobieta jest obłudną komediantką. Mężczyzna stokroć zręczniej maskuje swoje myśli i uczucia.

Miłość i amatorstwo, to są dwie rzeczy różne. Wielki amator kobiet nie jest człowiekiem zdolnym do podniosłego uczucia.

Najczulsze uczucia mężczyzna wyraża w łóżku.

Głos kobiety spływa do serca i porusza w nim wszystkie tkliwe uczucia.

Kobieta nie zna pojęć: miłość, zazdrość, zemsta. Ona zna te uczucia.

Kobieta o twórczym umyśle nie będzie długo kochać przeciętnego mężczyzny, chyba że idzie tu o wielką namiętność stopniowo wyrosłą z młodzieńczego uczucia.

Dla kobiety fakty, logika, rozum nic nie znaczą, ona rządzi się uczuciami i kaprysem.

Człowiek jest odpowiedzialny nie tylko za uczucia, które ma dla innych, ale i za te, które w innych budzi.