Gdzież jest nad Eurypidesa mędrzec większy i poeta, Co rzekł: „żadne zwierzę nie jest tak bezczelne, jak kobieta".

Kobieta nie umie oddzielić duszy od ciała. Jest istotą niezłożoną, jak zwierzęta.

Kobieta rozumiejąca, to kosz na odpadki, który przyjmie pokornie każde okrucieństwo, to ciało ułomne brzemiennością, które jednak nie sprzeniewierzy się siewcy wiadomości złego i dobrego, to wargi muszli szepczące echem kojącego śpiewu.

Często kształcenie kobiet jest szczepieniem gruszek na wierzbie.

Dusza kobiety jest jak przejrzysta toń wody, najlżejszy ruch - a kręgi fal, biegnąc jedna za drugą, wprawią w ruch całą powierzchnię.

Wszyscy jesteśmy robakami, ale wolno mi chyba wierzyć, że jestem robaczkiem świętojańskim.

Jeśli milion ludzi wierzy w głupstwo, to jednak wciąż pozostaje ono głupstwem.

Człowiek to zwierzę stworzone do udawania; nigdy nie jest bardziej sobą niż wtedy, kiedy gra.

Można być mądrym, nie przeczytawszy ani jednej książki; wierząc zaś we wszystko, co jest napisane w książkach, nie można nie być głupcem.

Nigdy się nie tłumacz — przyjaciele tego nie potrzebują, a wrogowie i tak nie uwierzą.

Człowiek głupi jest bliskim krewnym zwierzęcia, bo równie jak ono nie ma żadnych wątpliwości.

Dla konserwatysty refleksja nad podstawami własnego światopoglądu jest rodzajem profanacji tak samo jak konieczność udowadniania egzystencji Boga jest estetycznym zgorszeniem dla każdego prawdziwie wierzącego; jest wyprowadzaniem irracjonalnej wartości na poziom racjonalny, desakralizacją boskości, której odebrany zostaje urok tajemniczości, bez której nie można pewnie stawić czoła lewicowym czcicielom diabła na ich polach bitewnych rozumu.

Czasami mnie diabeł kusi, by uwierzyć w Boga.

Początki demokracji wyrosły na wierze, że jeśli ludzie w pewnym sensie są równi, to są równi we wszystkim.

Człowiek jest z natury zwierzęciem politycznym.