Trudno od ludzi wymagać wdzięczności, skoro wszyscy tacy jesteśmy niewdzięczni wobec Pana Boga. Ciągle utyskujemy, że nas nie dość obdarza, jakby się to nam należało.
Francuzi nie mówią prawie nigdy o swoich żonach: lękają się, aby się im nie zdarzyło rozprawiać o nich wobec ludzi, którzy znają je lepiej od nich.
Nadmierna wiara w szczęście i przypadek jest tylko dowodem naszej bezsilności wobec własnego losu.
Jesteśmy wobec samych siebie, na własnej ziemi jak w nieprzyjacielskim kraju, gdzie postarano się ze wszystkich sił, by każdemu życie uprzykrzyć i utrudzić.
Kto obmawia przyjaciela, kto go nie broni wobec oskarżeń innych, kto cieszy się z wyśmiewań ludzkich i łowi plotki gadułów, kto potrafi zmyślać rzeczy nie widziane, a nie potrafi zmilczeć zawierzonej tajemnicy, jest czarnym charakterem, tego wystrzegaj się!
My, którzy mamy przyjaciół, jesteśmy otuleni życzliwością, bezpieczni wobec zimnego ogromu przestrzeni.
Nic się nie może ostać wobec prawdy, ona jest wielką, wieczną triumfatorką.
Nic się nie może ostać wobec prawdy, ona jest wielka, wieczna triumfatorka.
Chociaż wielkie mogą być dobrodziejstwa rozumu, nie mają one jednak żadnego porównania wobec dobrodziejstw nadziei.
Dla zakochanego uścisk miłosny to jakby monada. Istnieje takie instynktowne odczucie, w każdym razie u mężczyzn, że ich własny gest miłosny wobec kobiety uświęca ją, podczas gdy gest innego mężczyzny kala ją i poniża. Już sama myśl o tym staje się pęknięciem w monadzie uścisku miłosnego.
Mężczyzna wobec lwa potrafi być lwem, ale wobec kobiety jest zawsze lisem.
Młodzi mężczyźni są wobec kobiet zawstydzonymi bogaczami, a starcy - bezczelnymi żebrakami.
Mężczyzna zdolny jest do zazdrości nawet wobec kamienia, który jego znudzona partnerka wyróżniła jako szczególnie piękny.
Nikogo nie zmusza się do zawarcia małżeństwa, ale każdego, kto zawarł małżeństwo, należy zmuszać do posłuszeństwa wobec praw rządzących małżeństwem.
Człowiek niezwykle roztargniony w kółku swych podwładnych nigdy takim nie bywa wobec ludzi wyżej postawionych.