Kiedy świat zacieśnia się do rozmiaru pułapki, śmierć zdaje się być jedynym ratunkiem, ostatnią kartą, na którą stawia się własne życie.

Kiedy świat zacieśnia się do rozmiaru pułapki, śmierć zdaje się być jedynym ratunkiem, ostatnią kartą, na którą stawia się własne życie.

Śmiać się chyba wypadnie z tępoty ludzi, którym się zdaje, że ich obecna potęga zdoła zniszczyć pamięć ich czynów jeszcze i w wiekach następnych.

Prawodawcy rzymscy różnią się od prawodawców innych łudów w tym — jak mi się zdaje — że ci pierwsi stworzyli religię dla potrzeb państwa, inni zaś — państwo dla potrzeb religii.

Religia, która zdaje się tylko do przyszłego żywota odnosić, już na tym świecie uszczęśliwia człowieka.

Przeznaczenie rozdaje karty, a my tylko gramy.

Pokój to nie jest coś, czego pragniemy, lecz coś, co czynimy, co stwarzamy, coś, czym jesteśmy, i coś, co wokół rozdajemy.

Młodym ludziom zdaje się, że pieniądze są najważniejszą rzeczą w życiu. Gdy się zestarzeją, są już tego pewni.

Egzamin z miłości zdaje się najlepiej pod nieobecność ciała pedagogicznego.

Jedyną rzeczą, której przybywa, kiedy się ją rozdaje pełnymi garściami, jest miłość.

Kiedy po raz pierwszy się zakochujemy, zdaje nam się, że wiemy o życiu wszystko. I chyba mamy rację.

Boże! Jak ci mężczyźni są zarozumiali. Skoro tylko któremuś naznaczy kobieta rendez-vous, zaraz mu się zdaje, że jest w nim zakochana.

Nie widziałam dobrych małżeństw, lecz zdaje mi się, że gdyby pannę „pomyłkę" wydano za pana „za późno", wymarzona byłaby para! Para aniołów!