Człowiek nie potrafi ani cierpieć, ani być długo szczęśliwym. Nie jest więc zdolny do niczego co się liczy.

Radość negatywna, radość z tego, że przeciwnik nie ma racji, cechuje ludzi małych, niezdolnych do wzięcia odpowiedzialności za całość.

Miłość i amatorstwo, to są dwie rzeczy różne. Wielki amator kobiet nie jest człowiekiem zdolnym do podniosłego uczucia.

Mężczyzna zdolny jest do zazdrości nawet wobec kamienia, który jego znudzona partnerka wyróżniła jako szczególnie piękny.

Jeśli ktoś postawi sobie zadanie zbadania wszystkich prawd, do których poznania rozum ludzki jest zdolny - a wydaje mi się, że to raz w życiu każdy musi uczynić, kto myśli poważnie nad tym, jak dojść do mądrości - ten zaiste za pomocą danych prawideł stwierdzi, że niczego nie można poznać pierwej od intelektu.

Ojcowie zdolnych dzieci są gorącymi zwolennikami teorii dziedziczenia.

Człowiek dopiero wtedy wyznaje Bogu miłość, gdy zdolny jest wyznać, że wszystko dotąd w jego życiu było brakiem miłości.

Człowiek zdolny jest do czynów przekształcających wyobraźnię. Jego umysł wytycza szlaki przez Galaktykę Absurdu.

Człowiek, którego nic szczerze nie zajmuje, zdolny jest do wszystkiego.

Człowiek, ta gibka istota, poddająca się w społeczności myślom i wpływom cudzym, zarówno zdolny jest poznać własną naturę, kiedy mu ją ktoś ukaże, jak stracić jej poczucie, kiedy mu się ją ukrywa.

Człowiek nie potrafi ani cierpieć, ani być długo szczęśliwym. Nie jest więc zdolny do niczego co się liczy.

Człowiek dopiero wtedy wyznaje Bogu miłość, gdy zdolny jest wyznać, że wszystko dotąd w jego życiu było brakiem miłości.

Wśród największego cierpienia ma się tę rozkosz, że się jest zdolnym do niego.

Człowiek nie potrafi ani cierpieć, ani być długo szczęśliwym. Nie jest więc zdolny do niczego co się liczy.

Człowiek dopiero wtedy wyznaje Bogu miłość, gdy zdolny jest wyznać, że wszystko dotąd w jego życiu było brakiem miłości.