W życiu niewiasty rozróżnić można siedem okresów: niemowlę, dziewczynka, dziewczyna, młoda kobieta, młoda kobieta, młoda kobieta i młoda kobieta.

Można żyć i nie kochać, ale nie można owocować.

W olbrzymiej większości wypadków życiem jest właśnie to, że żyć nie można.

Życia nie można wybrać, ale można z niego coś zrobić.

Trzeba tak żyć, żeby było można mieć szacunek dla samego siebie.

Można przeżyć życie w sposób tak pełny, iż pod koniec jesteś gotów na śmierć, gdyż nie zostaje ci nic innego do roboty.

Jaki jest sens ludzkiego życia? Każda odpowiedź na to pytanie wiąże się z religią. Można więc spytać, czy w ogóle warto je zadawać? Odpowiadam, że człowiek, który uważa życie swoje i innych istot ludzkich za bezsensowne, jest nie tylko nieszczęśliwy, ale właściwie nie zasługuje na życie.

Najdroższą dla człowieka rzeczą jest życie. Dane jest raz człowiekowi i trzeba przeżyć je tak, aby nie płonąć ze wstydu za lata przeżyte bez celu..., aby można było powiedzieć umierając: całe życie, wszystkie siły oddałem rzeczy najpiękniejszej na świecie — walce o wyzwolenie ludzkości.

I w samym środku życia można sią czuć jak na jego dalekich peryferiach.

Nasze życie można też ująć jako niepotrzebny epizod zakłucający błogi spokój nicości.

Życia nie można opisać, można je tylko przeżyć.

Każde doświadczenie może w życiu okazać się pożyteczne, że wszystkich wydarzeń - nawet tych bolesnych - można odnieść jakąś korzyść.

W życiu można liczyć tylko na samego siebie. Ale i tego nie radzę.

Życia wyłącznie dla siebie nie można nazwać życiem.

Czy życie jest dobrem, które do nas należy? Uważam, że tak, ale to dobro jest nam dane pod warunkami, co do których można się pomylić.