Przyjaźń pomnaża to, co w życiu dobre, a dzieli to, co złe. Jest jedynym lekarstwem na nieszczęście i wytchnieniem dusz.

Przyjaźń powiększa szczęście i pomniejsza nieszczęście, podwajając naszą radość i dzieląc na pół smutek.

Przyjaźń podwaja radość, a o połowę zmniejsza przykrości.

Nic tak nie zatruwa powietrza jak rozkładająca się przyjażń.

Przyjaźń wymaga sporej cierpliwości.

Przyjaźń z całym światem zaczyna się od przyjaźni z najbliższym otoczeniem.

Chcąc być czyimś przyjacielem, trzeba stać się godnym przyjaźni.

Przyjaźń jak pieniądze, łatwiej ją zdobyć niż utrzymać przy sobie.

Przyjaźnie, które wytrzymały próbę czasu i zmian, są z pewnością najlepsze.

Jeśli człowiek, idąc przez życie, nie zawiera nowych przyjaźni, wkrótce zostanie zupełnie sam. Przyjaźnie należy stale kultywować.

Przyjaźnie łączą się i splatają, aż oplotą cały świat.

By zapragnąć przyjaźni nie potrzebujesz wiele czasu, lecz sama przyjaźń jest owocem, który dojrzewa powoli.

Przyjaźń jest małżeństwem dusz.

Któż nie wie, co to są przyjaźnie młode, nierozerwalne związki, których żadna siła zupełnie rozprząść nie może, bo je utrzymuje czarodziejskie młodości wspomnienie? W późniejszych latach wiążą się i rozwiązują stosunki, zaciąga się przyjaźnie i porzuca bez żalu; do młodych, dawnych przyjaciół, choćby nie warci najszlachetniejszego tego uczucia, zawsze serce ciągnie.

Jedną z największych pociech tego życia jest przyjaźń, a jedną z największych pociech przyjaźni jest to, że masz kogoś, komu możesz zawierzyć swój sukces. .