W młodości studiuje się dorosłych, aby osiągnąć mądrość. Na starość studiuje się dzieci, aby znaleźć szczęście.

Młodość jest głupia, starość nie mędrsza czasami.

Młodość sądzi, starość rozgrzesza.

Młodość nie jest stanem, jest wartością, dodaną do wszystkiego innego. A starość jest odjęciem tej wartości od wszystkiego.

Młodości zarzuca się często, że wierzy, iż świat zaczyna się dopiero od niej; ale starość wierzy jeszcze częściej, iż świat kończy się razem z nią.

Starość jednak nadchodzi powoli - młodość przybiega szybko.

Młodość sądzi - starość rozgrzesza.

Ci, którzy prawdziwie kochają, nigdy się nie starzeją. Mogą umrzeć ze starości, ale umierają młodzi.

Kochać się za młodu, a ożenić na starość, to słuchać przez cały dzień śpiewu skowronka latającego w powietrzu, a wieczorem jeść z niego pieczeń.

Człowiek nie mądrzeje na starość, ale staje się ostrożniejszy.

Człowiek nie mądrzeje na starość, ale staje się ostrożny.

Kochać się za młodu, a ożenić na starość, to słuchać przez cały dzień śpiewu skowronka latającego w powietrzu, a wieczorem jeść z niego pieczeń.

Dla kobiety, jak powiedzieliśmy, umiejętne rozwijanie zainteresowań w dzieciństwie ma szczególne znaczenie. Właśnie ze względu na jej właściwości biologiczne. W razie braku zainteresowań, kobieta nie tylko ciężej znosi okres przekwitania, ale i starość; nuda, jaka towarzyszy człowiekowi nie mającemu o co prócz spraw codziennych zaczepić myśli, sprzyja rozmaitym wypaczeniom psychicznym.

Im większy rozum w młodości, tym mniejsza głupota na starość.

Człowiek na starość przypomina emerytowanego aktora, który siedzi na widowni i smętnie spogląda jak jego ulubione role gra kto inny.