I gdybym nawet wiedział, że jutro będzie koniec świata, zasadziłbym dziś swoje drzewko.

Jaki jest sens ludzkiego życia? Każda odpowiedź na to pytanie wiąże się z religią. Można więc spytać, czy w ogóle warto je zadawać? Odpowiadam, że człowiek, który uważa życie swoje i innych istot ludzkich za bezsensowne, jest nie tylko nieszczęśliwy, ale właściwie nie zasługuje na życie.

Po pracy człowiek musi mieć czas na modlitwę, wypoczynek, rozmowę w gronie rodziny, na swoje zainteresowania, na świadczenie pomocy bliźnim.

Każdy etap naszego życia ma swoje własne piękno.

Człowieka należy oceniać po tym, co w nim najlepsze: jak ciężko pracuje, jak wierny jest swoim poglądom i jak bardzo kocha swoje dzieci.

Jeżeli będziesz żył wedle swojej natury, nigdy nie będziesz biedny; jeżeli wedle ludzkich mniemań — nigdy nie będziesz bogaty.

Człowiek umiera zawsze na końcu swojego życia.

Jeżeli trzymasz się wyłącznie swojej żony, nie będziesz mógł nic dać, ani sprzedać, ani kupić bez jej zezwolenia.

Jeżeli wszystkie światy krążą w swojej przestrzeni w takim rządku, że jeden drugiego nie uszkadza, wnieść wypada, i ludzie przyjdą do tego przez uporządkowanie swoich uczt i swoich rozmyślań.

Każdy umarły odbierze swoje kości od ducha ziemi, swoją krew od wody, włosy od roślin, a życie od ognia.

Ze śmierci objęć nikt uciec nie zdoła, choć cię wciągnęła gonitwa wesoła. Psów śmierci sfora radośnie bieży. Pies każdy w uśmiechu swoje zęby szczerzy. Gonitwa ma kres swój; psy mięsa pragną. Wszystko się skończy gdy cię dopadną.

Człowiek umiera zawsze na końcu swojego życia.

Mało rzeczy na tym świecie dorównuje swojemu obrazowi w sztuce.

Czasami trzeba usiąść obok i czyjąś dłoń zamknąć w swojej dłoni, wtedy nawet łzy będą smakować jak szczęście.

Kto nie ma odwagi starać się o swoje szczęście, tym samym udowadnia wyraźnie, że tego szczęścia nie jest wart.