Gdybym mówił językami ludzi i aniołów, a miłości bym nie miał, stałbym się jak miedź brzęcząca albo cymbał brzmiący. Gdybym też miał dar prorokowania i znał wszystkie tajemnice, i posiadł wszelką wiedzę, i wiarę miał tak wielką, iżbym góry przenosił, a miłości bym nie miał - byłbym niczym. I gdybym rozdał na jałmużnę całą majętność moją, a ciało wystawił na spalenie, lecz miłości bym nie miał, nic mi nie pomoże. Miłość cierpliwa jest, łaskawa jest. Miłość nie zazdrości, nie szuka poklasku, nie unosi się pychą; nie jest bezwstydna, nie szuka swego, nie unosi się gniewem, nie pamięta złego; nie cieszy się z niesprawiedliwości, lecz współweseli się z prawdą. Wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję, wszystko przetrzyma. Miłość nigdy nie ustaje /. . . /. .

Wiara jest jako sklepienie, z którego cegiełkę wyjąwszy, runie wszystko.

Ci, którzy żyją nadzieją, widzą dalej. Ci, co żyją miłością, widzą głębiej. Ci, co żyją wiarą, widzą wszystko w innym świetle.

Gdy widzimy, co ludzie wyprawiają z Kościołem, z Chrystusem żyjącym w Eucharystii, ze Mszą świętą, Ewangelią, Krzyżem, mówimy, że Bóg był bardzo odważny, powierzając to wszystko ludziom.

Gdy daję Ci wszystko,to daję Ci siebie. Tyle samo pragnę otrzymać od Ciebie.

Wolę świat, w którym wszystko trzeba budować od nowa, niż taki, w którym trzeba przyjąć wszystko jako nieodwracalne dziedzictwo.

Na świecie jest dojść miejsca na wszystko, byle nie na ludzi.

Na tym świecie wszystko skazane jest na krótki żywot.

Świadomość, istniejąca globalnie w przestrzeni i czasie, jest ukrytą, porządkującą wszystko zmienną.

Och, na tym świecie Śmierć wszystko zmiecie, Robak się lęgnie i w bujnym kwiecie.

Nie dlatego najsmutniejszy jest zgon, że wraz z nim wszystko się kończy, lecz dlatego, że po nim nic się nie zaczyna.

Do podróży przygotuję się tak, jakbym przygotowywała się na śmierć. Jeśli nie wrócę, zostawię przynajmniej wszystko w najmniejszym porządku.

Śmierć nie istnieje. Jak może istnieć śmierć, skoro wszystko jest częścią Boga? Dusza nigdy nie umiera, a cialo nigdy nie jest naprawdę żywe - "Opowieści zza pieca".

Śmierć, kiedy śpisz przychodzi. A śnić będziesz, ze wcale nie trzeba oddychać, że cisza bez oddechu to niezła muzyka, jesteś mały jak iskra i gaśniesz do taktu. Śmierć tylko taka. Bólu więcej miałeś trzymając różę w ręce i większe czułeś przerażenie widząc, że płatek spadł na ziemię. Świat tylko taki. Tylko tak żyć. I umierać tylko tyle. A wszystko inne - jest jak Bach chwilowo grany na pile.

Ze śmierci objęć nikt uciec nie zdoła, choć cię wciągnęła gonitwa wesoła. Psów śmierci sfora radośnie bieży. Pies każdy w uśmiechu swoje zęby szczerzy. Gonitwa ma kres swój; psy mięsa pragną. Wszystko się skończy gdy cię dopadną.