Mędrcy głoszą, że prawda to powątpiewanie.

To nieprawda, że ludzie są aż tak niewdzięczni, jak się na ogół mówi. Zapewne żalimy się tak często na niewdzięczność, ponieważ dobroczyńcy oczekują zwykle więcej, niż dają.

Doszedłem do przekonania, że wszystko, co powstaje w umyśle mężczyzny czy kobiety, jest fikcją. Tak zwana prawda to udogodnienie i luksus, których wszyscy poszukujemy. To poszukiwanie wydaje się naturalną i konieczną cechą rodzaju ludzkiego.

Gdy mężczyzna oświadczy kobiecie, że oprócz niej nigdy żadnej nie kochał, i gdy okaże się, że to prawda, ona wcale się nim nie zainteresuje.

Kobieta jest czymś niepojętym. Żadna prawda ani religia nie mają do niej zastosowania.

Kłamstwo zdąży obiec pół świata, zanim prawda włoży buty.

Kłamstwo zdąży obiec pół świata, zanim prawda włoży buty.

Kłamstwo jest chyba bardziej nagie niż prawda, albowiem stale od niej szat pożycza.

Prawda z daleka kłuje nas w oko, kłamstwo nas pieści na każdym kroku.

Obudowa kłamstwa: świata prawda.

Dobro i prawda są dla wszystkich ludzi te same - natomiast przyjemne jest dla jednego to, dla drugiego owo.

Człowiek, który utożsamił się z prawdą, musi czuć radość, rozkosz, wtedy nawet, gdy został pobity.

Człowiek dumny wszystkie siły umysłu skupia na tym, żeby utwierdzić się w przekonaniu, że jest lepszy od innych. To nie może być prawdą. I dlatego im dumniejszy człowiek, tym więcej w nim kłamstwa.

Człowiek wie, że umiera, nie wie gdy się rodzi, nieprawda, że reszta całość jest milczeniem.

To prawda, że czas degraduje słowa. Ale nawet stulecia nie degradują myśli.