Nie chcę na końcu życia odkryć, że przeżyłam tylko jego długość. Chcę przeżyć także jego wielkość.

Pisanie mnóstwa książek i artykułów nie jest dowodem mądrości czy energii, lecz tylko przyzwyczajeniem do siedzącego trybu życia.

W życiu najlepiej kiedy jest nam dobrze i źle, bo kiedy jest nam tylko dobrze - to niedobrze.

Trzeba się wystawiać na próby. Tylko tak każdy może przekonać się, na co go stać.

W życiu trzeba się starać o dwie rzeczy: po pierwsze, aby zdobyć to, czego pragniemy, a po drugie, żeby potem umieć się tym cieszyć. Tylko najmądrzejszym udaje się to ostatnie.

Trzeba żyć a nie tylko istnieć.

W życiu piękne są tylko chwile.

Życia w wolności wart tylko, kto sobie wywalczać musi je na każdy dzień.

Możesz żyć tylko, ale jeśli zrobisz to właściwie, jeden raz wystarczy.

Był więc tylko jeden kruczek - paragraf 22 - który stwierdzał, że troska o życie w obliczu realnego i bezpośredniego zagrożenia jest dowodem zdrowia psychicznego.

Jaki jest sens ludzkiego życia? Każda odpowiedź na to pytanie wiąże się z religią. Można więc spytać, czy w ogóle warto je zadawać? Odpowiadam, że człowiek, który uważa życie swoje i innych istot ludzkich za bezsensowne, jest nie tylko nieszczęśliwy, ale właściwie nie zasługuje na życie.

Życia nie można opisać, można je tylko przeżyć.

W życiu można liczyć tylko na samego siebie. Ale i tego nie radzę.

Jak żyć, co z sobą robić, aby starość uczynić pozytywnym choć dokuczliwym czasem? Uczynić z niego godną pointę? Nie dopuścić do degradacji? I czy jest to w ogóle możliwe? Sądzę - że udaje się tylko wybranym.

Możesz cieszyć się życiem, tylko z pewnej odległości, wolno ci spojrzeć na rzeczy, ale nie możesz ich spróbować.